43.Dobrze, zgadzam się, ale pod jednym warunkiem.

- Jak długo już tam jest ? - zapytał nerwowo chodząc po korytarzu.
- Dwie godziny. Niall tam żadnego samochodu nie było, jak ona wychodziła na tą ulicę - Max westchnął patrząc na małą dziewczynkę.
- Nie patrzmy na to co się stało. Policja się tym zajmie. Na razie czekajmy na jakieś wieści - westchnął Harry.
- Jak ja mam czekać, skoro nikt mi nic nie chce powiedzieć na temat jej stanu - powiedział Horan nerwowo.
- Teraz o tym myślisz ? Teraz ? Trzeba było się wziąć do porządku parę dni wcześniej, kiedy została sama z dzieckiem i pracą - Styles prychnął.
- Czy ty coś sugerujesz ?
- Tak! Wczoraj już powinieneś się zorientować, że coś jest na rzeczy idioto, kiedy zobaczyliście u mnie w domu małą! Alicja była wykończona ! A kiedy dałem jej cały dzień wolnego od wszystkiego, zamiast odpocząć ona wysprzątała cały dom! - loczek oburzony stanął obok Irlandcyzka.
- Panowie! Teraz nie czas na kłótnie. Pacjentka jest w dobrym stanie, na szczęście nic poważnego się nie stało oprócz złamania prawej nogi i lekkiego wstrząsu mózgu. Dziewczyna jest już na sali i w najbliższych godzinach powinna się obudzic. Podaliśmy jej leki usypiające, żeby organizm się zregenerował - lekarz przerwał głośną wymianę zdań między przyjaciółmi.
- A... możemy do niej wejść ?
- oczywiście.


Otworzyłam oczy i ze zdziwieniem stwierdziłam, że jestem w szpitalu. Rozejrzałam się po białej, niezbyt dużej sali i na kanapie pod oknem zobaczyłam śpiących Harry'ego, Niall'a i Zayn'a. Obok mnie na krześle siedział Louis i mając zamknięte oczy słuchał muzyki. Podniosłam lekko swoją prawą rękę i tyrpnęłam przyjaciela, który od razu się przebudził.
- Alicja...obudziłaś się - powiedział uśmiechnięty.
- Jak widać. Jak długo tu już jesteście ? - zapytałam posyłając mu uśmiech.
- Jakieś trzy godziny, ale jak widzę wszyscy zasnęliśmy - odpowiedział z uśmiechem.
- Dziękuję, gdybym wiedziała nie szłabym po tą piłkę - mruknęłam.
- Nic się nie stało, Alice. Ważne że jesteś zdrowa i za dwa-trzy dni będziesz mogła wyjśc.- pchłopak pocieszył mnie - wszyscy tutaj wariowaliśmy jak byłaś na tych badaniach, a Niall z Harry'm omało co się nie pożarli.
- O co ?
- Nie wiem.... Chyba o to, że Niall myślał o niebieskich migdałach zamiast o tobie i małej - wzruszył ramionami.
- Rozumiem - westchnęłam kierując wzrok w ich stronę.
Dwadzieścia minut później wszyscy się obudzili i z uśmiechem mnie "przywitali".
- Chłopaki zostawicie nas samych ? - zapytał blondyn.
- Jasne - odpowiedzieli i posyłając nam uśmiechy wyszli.
- Alicja, ja wiem że źle postąpiłem, ale byłem przerażony... tym wszystkim. Dopiero dzisiaj jak zadzwonili do mnie że miałaś wypadek tak naprawdę doszło do mnie, że to co robię jest złe. Potrzebuję Cię i proszę pozwól mi zaopiekować się wami - powiedział Irlandczyk łapiąc mnie za rękę.
- Dobrze ...
- Zrobię wszystko.... co ?
- Dobrze, zgadzam się, ale pod jednym warunkiem.
- Jakim ?
- Kochaj mnie i bądź przy mnie do końca , dobrze ? - powiedziałam ze łzami w oczach.
- obiecuję - odpowiedział i z uśmiechem pocałował mnie w usta.
Trzy dni później zostałam wypisana ze szpitala, a w domu przywitały mnie walizki Niall'a, który postanowił zamieszkać ze mną i małą.
Co było dalej?
Czy żyli długo i szczęśliwie? Na pewno.
Miłość przezwycięży wszystko.

„- A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? - spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. - Co wtedy? - Nic wielkiego. - zapewnił go Puchatek. - Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.”

- Alan Alexander Milne (z książki Kubuś Puchatek)

_______________________________________________

Koniec.

Resztę możecie się sami domyśleć.

I żyli długo i szczęśliwie...

Teraz znajdziecie mnie tutaj : KLIK 

Liczę na szczere opinie na temat tego opowiadania...

Na wszelkie pytania itp. odpowiem w komentarzach... 

Dziękuję.

Dziękuję za czytanie...

KLIK and KLIK